Κάποτε - πριν λίγα χρόνια ήταν αλλά φαίνονται πολύ μακρινά - ο αρσενικός γάτος, όταν έμπαινε ο Γενάρης, εξαφανιζόταν απ' τη γειτονιά και όταν γυρνούσε μετά από πάρα πολλές μέρες - δεν τις είχα μετρήσει - είχε χάσει βάρος κι έπεφτε με τα μούτρα στο φαΐ. Τότε ταΐζαμε τις αδέσποτες γάτες με ότι περισσεύματα είχαμε και με μπόλικα ψαροκόκκαλα. Εμείς πάντα ρίχναμε τα εντόσθια από τα ψάρια που τα βράζαμε πρώτα κι έγλειφαν και το πεζοδρόμιο.
Τώρα ο γάτος τριγυρίζει γύρω από ένα μπολ έτοιμης ζωοτροφής που κάποια γειτόνισσα φροντίζει να είναι πάντα γεμάτο, είναι παχουλός, δεν εξαφανίζεται, έχει πολύ ωραίο τρίχωμα και όταν τού ρίχνω τα εντόσθια από τα ψάρια, τα μυρίζει και φεύγει. Κι ακούω τις παροτρύνσεις από την τηλεόραση που λέει να μη ρίχνουμε κόκκαλα στα ζώα και να τα στειρώνουμε για να μη πεθαίνουν τα γατιά στο δρόμο, να μη τα χτυπάνε τα αυτοκίνητα κλπ. κλπ. κι αναρωτιέμαι αν κάποιος σκέφτηκε τι θα γίνει αν δεν υπάρχουν πια γάτες αδέσποτες, αφού δεν θα γεννάνε τα στειρωμένα ζώα. Τα ποντίκια και οι κατσαρίδες, που δεν μπορούμε να τα στειρώσουμε, θα κατακλύσουν τους δρόμους και τα σπίτια, αφού δεν θα έχουν να αντιμετωπίσουν τον φυσικό τους εχθρό. Και οι αρρώστιες που θα κουβαλήσουν και θα μας μολύνουν; Τι σκέφτονται οι "προπαγανδιστές"; Θα μας γεμίσουν φάρμακα και εμβόλια για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στις ασθένειες;
Και οι έτοιμες ζωοτροφές, ίσως είναι λίγο "πειραγμένες" ώστε να αλλάξουν οι ορμόνες των ζώων κι αν δεν τα στειρώνουμε να μη μπορούν να κάνουν απογόνους έτσι κι αλλιώς...